Een klant heeft zich gemeld met schulden van in totaal 2.000 euro. De man heeft een baan en kan zichzelf best redden. Ik heb hem geadviseerd zijn inkomsten en uitgaven op een rij te zetten, zodat hij ziet waarop hij kan bezuinigen. Dan kan hij een betalingsregeling afspreken met de schuldeisers. Meneer keek erg ongelukkig en nu twijfel ik aan mijn advies. Had ik het anders moeten doen? Ook mensen met een baan en een relatief kleine schuld hebben soms moeite om hun schulden op te lossen. Veel mensen met schulden hebben ook problemen op andere levensterreinen. Als je alleen een oplossing biedt voor het financiële probleem, ga je voorbij aan eventuele andere problemen. Dit kan betekenen dat de schulden alleen maar groter worden. Vraag door en neem de hele persoonlijke situatie van de persoon met schulden in ogenschouw. Alleen dan kun je een advies op maat geven.
Veel mensen melden zich pas bij onze gemeente als hun schulden torenhoog zijn. Als ze eerder bij ons aankloppen, kunnen we ze beter helpen. Hoe komen we in een vroeger stadium bij deze mensen in beeld? Veel mensen met schulden schamen zich voor hun situatie. De drempel om om hulp te vragen, is vaak hoog. De gemeente kan zelf het initiatief nemen om deze mensen te vinden. Dit kan met vroegsignalering: het vroegtijdig in beeld brengen van mensen met betalingsproblemen om vroegtijdige hulpverlening mogelijk te maken en erger te voorkomen. Gemeenten, woningcorporaties, zorgverzekeraars, energieleveranciers en waterbedrijven werken hierbij samen. De gemeente benadert vervolgens de betrokken burger met een hulpaanbod. Het project ‘Landelijke uitrol vroegsignalering’ ondersteunt gemeenten bij de opzet en inrichting hiervan.
De Raad van State oordeelde onlangs dat een gemeente geen belangenafweging hoeft te maken als zij iemand met een fraudeschuld de toegang tot de schuldhulpverlening weigert. Maar als er sprake is van een relatief kleine schuld wil onze gemeente een persoon met een fraudeschuld wel toelaten. Kan dat, en zo ja op welke gronden? De Wet gemeentelijke schuldhulpverlening bepaalt dat fraude een reden kan zijn om een verzoek om schuldhulpverlening te weigeren. Veel gemeenten hebben in hun beleidsregels deze weigeringsgrond overgenomen. Maar de wet schrijft niet voor dat gemeenten schuldhulpverlening moeten weigeren bij een fraudeschuld. Door in de beleidsregels een bepaling op te nemen dat er een individuele belangenafweging moet worden gemaakt, blijft er ruimte om personen met een fraudeschuld toe te laten tot de schuldhulpverlening.
Wilt u meer kennis en inzicht over schuldhulpverlening? Raadpleeg Inzicht sociaal domein.
